پسرک

در دور دستها، که خدا میان چشمهات خانه کرده بود... من، بی قرار منتظر آمدنت بودم

و تو که انگار دل نمی کندی از لبهای فرشتگان

پنجره، پنجره، طنین آواز تو بود که انگار، گوش هام جز تو نمی شنید.

خداوند تو را به من هدیه داد و من همیشه دلشوره دارم از اینکه شاید آنچه می پنداشتم نباشم.

نفس هات که به گونه هام ساییده می شود انگار آرامش بهشت را به چشمهام می فرستی

دستهات که می چرخد و میان دستهام پنهان می شود... خنده هات، که ریش می شوم و عاشق

چشمهات که عمق نگاههام را می کاود و من که همیشه تو را کم دارم از داشته هام

دلتنگ که می شوم... انگار صدای گریه های توست ....تنها نوازشی که مرا به خود فرو می برد

تو فرشته ای یا نه..نمی دانم...اما همین مرا بس که چشمهای خداوند میان دستهای من و تو پیداست

میان باغچه کوچک بهشتی ات ... جایی برای من بگذار

همیشه دوستت دارم

از طرف کسی که مادر صدایش میکنی

دلنوشته